Schatgraven

Ons onderbewuste lijkt vaak op een doolhof. Je weet dat er dingen zijn die maken dat je zus-en-zo reageert op bepaalde dingen, of dit-en-dat doet in bepaalde situaties. Sommige dingen veroorzaken gedragspatronen die je dienen, andere dingen veroorzaken patronen die je alleen maar in de weg zitten. Die laatste zijn vaak je levenslessen. Niet leuk, wel nuttig om te weten; eigenlijk zijn het de grootste schatten in het leven. 

Om in de beeldspraak verder te gaan: om schatten op te graven heb je een aantal zaken nodig, te beginnen met een kaart. Verder heb je een schop nodig om te graven, en een tas of rugzak om de schat in te vervoeren wanneer je die eenmaal in handen hebt.

Met die kaart ga je al meteen de mist in, want je weet dat er op de hele wereld geen kaart bestaat die jouw onderbewuste in beeld brengt. Maar goed, dat zie je dan wel weer. Een schop - hoe moet je dat ding naar binnen krijgen? Geen idee... En die tas of rugzak? Tja, nou wordt het toch wel errug moeilijk, hoor!
Mis. 

Huh? Wat bedoel je nou?

Wie ooit sprookjes of mythologische verhalen heeft gelezen, is vast wel eens een verhaal over een doolhof of labyrinth tegengekomen. Vaak kwam daar ook een of andere slimmerik in voor die iets van een BOL WOL of zo had meegenomen bij gebrek aan een kaart.
Wie geen schop had om te graven, kon altijd wel iets vinden om de grond mee open te breken, desnoods zijn EIGEN HANDEN.
En iedereen had wel iets om een schat in mee te nemen, of het nou een BROEKZAK, een HEMD of iets anders was; waar een wil is, is een weg.
En precies zó gaat het met ons, wanneer we eenmaal bereid zijn om het doolhof van ons eigen onderbewuste binnen te gaan.

Probeer het eens.
Ga lekker in je luie stoel zitten, doe je ogen dicht en haal eens diep adem. Doe dat een paar keer, en ontspan je zo volledig mogelijk. Denk aan een probleem waar je mee zit en geen oplossing voor kunt vinden. Probeer dit zo helder mogelijk voor je te halen.

Stel je dan voor dat je een bol wol in je handen hebt en dat je de draad aan je stoelpoot vastbindt. Daarna gooi je de bol wol weg, net als een bowlingbal, zodat de draad zich afwikkelt. Volg die draad, in de wetenschap dat je niet kunt verdwalen en altijd weer terugkomt in je stoel, het hier en nu. Je bent veilig.

De draad leidt je mogelijk door donkere plaatsen; het enige dat je hoeft te doen, is het Licht in je Hart ontsteken, dat het Licht van Liefde en Vrede is, en al het duister wijkt voor je weg. Je pad is verLicht; je kunt de draad goed zien. 
Dan heb je het einde van de draad bereikt, en de oorzaak van je probleem gevonden. Die kan direct zichtbaar zijn, op de grond liggen, in een nis verscholen zijn, begraven zijn; mooi zijn of lelijk, schoon of te vies om aan te pakken. Het kan een voorwerp zijn, een ding van welk materiaal dan ook, maar ook een mens. Alles is mogelijk - het is de oorzaak van jouw probleem, want het is iets van jouw onderbewustzijn. Pak het, maak het eventueel schoon; bekijk het van alle kanten. Laat het Licht van je Hart erop schijnen, en geef het je Liefde in de vorm van een knuffel. 

Waarschijnlijk merk je dat intussen de tranen over je gezicht rollen; laat dat maar gebeuren, want het betekent dat je een schat te pakken hebt. Het probleem dat ermee samenhangt, wordt 'weggewassen', losgelaten met de tranen die vloeien.

Vraag of het meegaat naar buiten, naar het (dag)Licht. Soms gaat het vanzelf, soms niet en moet je het vastpakken en meedragen, terug naar buiten.
Volg dan de weg terug langs de draad, mèt de 'schat' die je hebt 'opgegraven', totdat je weer bent waar je begon. Hou dan je 'schat' in het Licht van de Zon - en je zult zien dat het verdwijnt. Het lost op, of versmelt met jou, of vloeit weg als water... het verdwijnt hoe dan ook. Wees blij, voel de vrede die deze verdwijning met zich meebrengt. Misschien voel je je zelfs wel kilo's lichter, letterlijk alsof er een last van je schouders is afgevallen. 
Geef jezelf dan nog even tijd om weer in je luie stoel terug te keren; adem nog een paar keer rustig en diep door, en open je ogen.

Dit is een voorbeeld van een 'reis naar binnen', een confrontatie met jezelf. Of liever, met een ASPECT VAN JEZELF dat je in het dagelijks leven waarschijnlijk liever niet onder ogen zou komen. Mogelijk is het een gewoonte van iemand die je na-staat waar je je af en toe scheel aan ergert, maar die dus eigenlijk iets in jou weerspiegelt. Of iets dat regelmatig terugkeert in je leven en waarvan je niet begrijpt waar het nou toch vandaan komt.
Wanneer je eraan begint, die reis? Moeder Theresa zei het als volgt:
“Yesterday is gone. Tomorrow has not yet come. We have only today. Let us begin.”
(Gisteren is geweest. Morgen is nog niet gearriveerd. We hebben alleen vandaag. Laten we beginnen.)

I C:  ik zie

Vrede, Liefde en Licht,
Alexa