Hoe slim zijn we nou helemaal?!

Ik werd vanmorgen weer even met mijn neus op de feiten gedrukt. Hoe? Wat? In welk opzicht? Het is in één woord te vangen: PROGRAMMERING.
???

We zijn met zijn allen groot geworden in een maatschappij die gebaseerd is op angst en strijd. Angst voor van alles en nog wat, en de overtuiging dat we strijd moeten leveren om wat dan ook te bereiken.

Ga maar na: we moeten naar school, het liefst zo lang mogelijk, om te leren hoe we later een (liefst goedbetalende) baan kunnen bemachtigen. Tegen de tijd dat we van school komen en het bedrijfsleven ingaan, zijn er zo'n 10 banen op de 100 kandidaten. We moeten dus 'strijden' om die baan te krijgen. We hebben geen ervaring, en moeten die daar opdoen - reden voor de werkgever om een kort-lopend contract aan te bieden met een minimum-salaris. Wanneer het werk dat je levert je werkgever bevalt, heb je kans op een nieuw contract. Dat is niet zeker, want nog steeds is het 'voor jou 10 anderen'. Resultaat: strijd om een zo goed mogelijke prestatie te leveren, soms ten koste van jezelf. Want juist omdat er weinig banen zijn, steek je meer tijd en energie in dat werk (wat je misschien helemaal niet leuk vindt of dat absoluut niet bij je past) dan eigenlijk wel goed voor jou is. Innerlijke strijd, die zich uit in stress, is het gevolg.

De tijd verstrijkt en de beoordelingsgesprekken komen eraan. Je weet dat je goed bezig bent geweest voor je werkgever en verwacht dan ook een goede beoordeling te krijgen - en salarisverhoging. Maar wat gebeurt er? Er is altijd wel iets dat een 100% goede beoordeling in de weg staat, en ook al kom je tot, zeg maar, 98% - die loonsverhoging (áls die er al komt) valt lager uit dan je had gehoopt. En dan hebben we het nog maar niet over ontslag...

Angst is een ander verhaal. Zo gauw we kunnen lopen, krijgen we van onze ouders al te horen dat we voorzichtig moeten zijn. Uitkijken voordat we oversteken, niet te hard rennen of in bomen klimmen - we mochten eens vallen. Geen rare dingen eten, je kon er ziek van worden. En als we ziek zijn, dan weten we niet hoe snel we een dokter moeten inschakelen. 

We zijn bang om alleen te zijn, dus zoeken we gezelschap - en is het niet fysiek, dan via de televisie of het internet; zolang we maar aanspraak hebben, is het goed. We sparen en ontzeggen onszelf dingen die ons plezier geven, omdat de inflatie de pan uitrijst en we morgen ook nog moeten kunnen eten. We leven in een uitermate rijk land met een armoede-besef.
We zijn met zijn allen bang om dood te gaan, want de 'norm' is jong en jeugdig (blijven); wie oud(er) is, telt niet of nauwelijks meer mee. Maar er komen ieder jaar wèl weer een heleboel patiënten bij die lijden aan de een of andere levensbedreigende ziekte. 

Dit zijn voorbeelden van ons verwachtingspatroon. 'Omdat het nou eenmaal zo gaat in de wereld.' 'De werkelijkheid leert ons dat...' En ga zo maar door. Dit is ons referentiekader, ons verwachtingspatroon. Onze PROGRAMMERING.
Wanneer we dit met zijn allen in stand houden DOOR HET TE BLIJVEN VERWACHTEN, hoe willen we dan ooit een andere werkelijkheid creëren?!

Het is nu bijna 8 jaar geleden dat ik een hartinfarct had. Het heeft me een week ziekenhuis opgeleverd, een paar maanden rustig aan doen (want je vertrouwt je lichaam niet meer helemaal) en ruim 3 jaar preventief medicijngebruik. 
Wat? Drie jaar maar?! En mijn arts vertelt me dat ik levenslang aan de pillen moet!
Klopt, ik had ook 'levenslang' gekregen. Ik herinner me dat ik tegen de cardioloog zei in een gesprek de eerste 3 maanden na het infarct, dat ik liever niet die 'chemische rotzooi' innam voor de rest van mijn leven, waar op hij me glimlachend vertelde dat het óf de 'chemische rotzooi' was, óf de kans op een nieuw infarct. Let wel, de KANS op een nieuw infarct - géén zekerheid! 
Maar goed, je neemt aan dat de mensen-in-de-witte-jassen het wel bij het rechte eind zullen hebben omdat ze er nu eenmaal voor gestudeerd hebben, dus laat je je lijmen en neem je die troep toch in - tegen beter weten, maar allá. Ik heb sindsdien geleerd om heel goed te luisteren naar de seintjes die mijn lichaam me geeft, en toen ik dan eindelijk doorhad dat het geen seintje meer was maar een schijnwerper midden in mijn gezicht, heb ik een punt gezet achter het medicijngebruik. Ik WIST gewoonweg dat er geen herhaling zou volgen; ik was en ben er rotsvast van overtuigd dat ik nooit meer een hartinfarct zal krijgen.
Sindsdien ben ik voor controle geweest, en de cardioloog is, hoewel sceptisch (omdat ik zo eigenwijs ben en buiten het standaard verwachtingspatroon van bange-patiënt-met-hartkwaal val) tevreden over 'mijn toestand'. Dat had ik hem zonder consult-met-onderzoek ook wel kunnen vertellen...

Waarom ik dit hier vermeld? Om jullie duidelijk te maken dat JE KRIJGT WAT JE VERWACHT! Het maakt geen fluit uit in welke situatie je je bevindt, of om wat voor probleem het gaat. JE KRIJGT WAT JE VERWACHT. 
En zolang we ons VERWACHTINGSPATROON, onze PROGRAMMERING, niet aanpassen en wijzigen in het tegenovergestelde, zullen we steeds krijgen wat we dus NIET willen hebben: nog meer strijd en angst.

Het is slechts een kwestie van je allereerst bewust worden van wat er speelt in je geest, en dat dan omdraaien. Oké, het zal niet van de ene dag op de andere gaan, maar het is WEL mogelijk. Indien we ons kunnen VOORSTELLEN, VISUALISEREN wat we willen hebben/zijn/creëren, komen we steeds dichter bij ons doel.

Vrede, Liefde en Licht,
Alexa