Daar stond ik, op de drempel van het gewelf dat mijn diepste angst had vastgehouden. De poort was open en de zon scheen naar binnen. Het was leeg, en ik voelde me net zo.
Het was alsof ik een stuk van mezelf kwijt was, wat uiteraard ook het geval was, maar niet iets dat ik terug wilde. Ik miste het niet.
Ik vroeg in mezelf wat ik moest doen, want ik had het gevoel 'dat het nog niet klaar was'. Het voelde niet 'af'; er miste nog iets.
'Ga naar binnen en vind de boeken.' Ik ging terug naar binnen; achterin het gewelf stond een simpele open boekenkast, met daarin een nogal vreemd allegaartje - van pocketboeken tot museumstukken en alles wat daartussen zit. Ik moest een ouder exemplaar pakken, en zei nog voordat ik het opende: 'Maar er staat niets in!'
Dus ik leg mijn hand erop en zie een brandend pentagram voor mijn ogen verschijnen. Wat moet ik me daarbij voorstellen? 'Het is een symbolische afbeelding van een evoluerende ziel. Je hebt de onderste 2 punten achter je gelaten, en staat nu op het horizontale vlak. Wil je de top bereiken?' 'Ja!' 'Zoek dan de trap en ga die op.'
Ik zet het boek terug in de kast en loop naar de achterkant van het gewelf. Er is daar een onverlichte doorgang en ik moet tastend mijn weg vervolgen - totdat ik me herinner dat ik licht op mijn voorhoofd en in mijn hart draag. Ik was mijn macht weer eens vergeten... Dan kan ik alles zien, en vind de trap met gemak. Ik beklim de treden; het is een lange wenteltrap, recht naar boven. Op een gegeven moment zitten er een soort sleuven in de muur waardoor daglicht naar binnen valt; hierdoor weet ik dat ik boven de rotswand ben gekomen.
Uiteindelijk kom ik bovenin een toren uit. Ik heb een wijds uitzicht; het eerste dat ik zie, is de zee, en iets naar rechts een prachtig groen, golvend landschap. Ik draai me nog wat verder naar rechts en zie een stad. Er lopen allemaal mensen vanuit de stad naar de toren. Het zijn MIJN mensen, MIJN volk!
Ik was eindelijk THUIS.
Vrede, Liefde en Licht,
Alexa
Geen opmerkingen:
Een reactie posten