Diepste angst - 2: Verwerken en Loslaten

In het vorige artikel heb ik beschreven wat mijn diepste angst was, het diepst weggestopte probleem, de 'kapstok' waar alle toestanden en ervaringen aan opgehangen waren. Toen dat eenmaal duidelijk was, had ik een beetje het gevoel tegen een betonnen muur op te lopen. Want je weet dan wel wat er aan de hand is, maar hoe ga je nu verder?
Ik las om de haverklap 'release your core fear by processing it through the heart'. Laat je diepste angst los door hem te verwerken met je hart. Over cryptisch gesproken! 
Hoe moest ik me dat in vredesnaam voorstellen?

Al jaren volg ik mijn intuïtie, en die bleef maar zeggen: 'Ga naar binnen'. 
Met frisse tegenzin (jezelf tegenkomen is nooit leuk) heb ik dat toen maar gedaan.
Ik ben rustig gaan zitten, heb mezelf geconcentreerd op de lichte plek in mijn hart en heb gevraagd wat ik moest doen om dit probleem op te lossen.
Dit is wat er gebeurde.

Ik zag een strandje met links de zee en rechts een enorme rotswand, met daarin een stel gigantische, gebeeldhouwde stenen deuren; een soort grote poort. Er was een tovenaar, echt een machtige magiër, die probeerde ze open te krijgen met geweld: dynamiet, zelfs een tsunami - maar niets werkte. Toen was er opeens een vrouw, een klein, frêle figuurtje in een zilvergrijze lange jurk met licht op haar voorhoofd. (Ik realiseerde me dat ik zowel de tovenaar als de vrouw was.) Ze zei hem, heel rustig, dat het zo niet werkte en liep naar de poort toe. Ze legde haar linkerhand op haar hart en haar rechterhand op de poort en zei: 'Geef maar, laat je pijn maar gaan.' Ik WIST dat ik - als dat kleine, tere vrouwtje - de macht had om die enorme poort open te krijgen, simpelweg door de kracht van Liefde en Mededogen. De tovenaar vervaagde, en ja, de poort liet zijn verdriet en pijn los - die ik voelde in mijn hart en kon verwerken.
Het duurde een poosje (oh, de pijn...), maar uiteindelijk was het gedaan en zie, de poort zwaaide open. Deuren van wel een halve meter dik, en ik verwachtte geknars en gekraak te horen, maar het was doodstil.

Achter de poort bleek een enorm gewelf te zitten, en daaruit kwam een kind. Een prachtig meisje in een glanzende regenboogkleurige prinsessenjurk, dat op me toekwam en me begroette met: 'Ik zou je graag een knuffel willen geven, maar ik ben vies en wil je mooie jurk niet vuil maken.' En er was nergens op of aan haar ook maar een vlekje te bekennen!
We gingen op zoek naar een spiegel, zodat ik haar kon laten zien hoe mooi ze was, maar er was niets te vinden, alleen lege frames. Ik haalde ergens vanachter mijn rug opeens een spiegel vandaan en liet haar zien dat ze zo schoon en mooi was als pasgevallen sneeuw. Toen ze besefte dat ZIJ dat spiegelbeeld was, keek ze me aan en vroeg verlegen: 'Heb je ook zo'n kleurige spijkerbroek voor me?' Ik moest lachen, en in een oogwenk was de jurk verwisseld voor spijkerbroek, T-shirt en gympen. Ze gaf me een dikke knuffel; ik liet haar los en ze huppelde naar buiten om te spelen.

Ik bleef achter in het gewelf, draaide me om en keek naar buiten over de zee. Ik liep naar de drempel en stak mijn armen omhoog in een uitbarsting van dankbaarheid, maar had het gevoel dat ik 'leeg' was. Waar eerst mijn hart had gezeten, was een leegte. Hoe kon ik die vullen? En waarmee?

Vrede, Liefde en Licht,
Alexa