Diepste angst - 1: Lokaliseren

De (engelstalige) spirituele blogs die ik volg hebben het al een poos gehad over 'NU is de tijd om je 'core fear', je diepste angst, los te laten.' 
Nou wist ik al een tijdje dat ik voor een groot deel geregeerd werd door angst, maar wat de ergste daarvan zou zijn - geen idee. En dat is logisch, want je 'diepste angst' zit ook het diepst begraven in je onderbewuste. 
Wanneer je het plaatje ondersteboven houdt, wordt het misschien wat duidelijker. Je diepste angst is de kapstok waaraan al je andere angsten en problemen zijn opgehangen.
Oi...

Zo lang als ik me kan herinneren heb ik, eerst als meisje en later als vrouw, problemen gehad met mannen. 
Mijn vader was al oud toen ik geboren werd, en hij was een nogal autoritaire, dominante figuur heb ik achteraf begrepen (hij stierf toen ik 2 jaar oud was). Ook heeft hij mij behandeld op een manier die tegenwoordig simpelweg als 'kindermishandeling' te boek staat. 
Rond mijn 15e kreeg ik een stiefvader, die dezelfde trekjes vertoonde, maar daarbij ook de gewoonte had om anderen te kleineren en naar beneden te trappen. 
Ik was 18 toen ik het huis uitging, maar had me tegen die tijd al gedrag aangemeten dat je kunt omschrijven als 'willen behagen'; ik deed van alles om het anderen, en dan met name mannen, naar de zin te maken. Ik cijferde mezelf weg en stelde altijd wensen/comfort van een ander voorop. Dit soort gedrag werkt op den duur destructief, omdat je alleen maar 'naar buiten kijkt' en voorbijgaat aan wat er binnenin jezelf aan behoeftes leven.
Ik werd zwanger, en het was een geval van 'wie het krijgt mag het houden'. De vader heeft altijd ontkend dat de jongens (ja, het werd ook nog eens een tweeling) van hem zouden zijn.
Relaties waren gedoemd te mislukken omdat ik niet verwachtte een gezonde relatie te kunnen aangaan, laat staan die op te bouwen en uit te bouwen. Ik plaatste mezelf nog altijd in die ondergeschikte rol.
Op mijn 41e ben ik dan toch getrouwd, en heb er nog een paar zoons bijgekregen. Jep, in totaal 4 jongens - en een man die zich nog vaak als een kind kan gedragen.

Ik kan nog wel een uur doorgaan met jeremiëren, maar ik heb het bovenstaande alleen verteld om mijn diepste angst in context te plaatsen. Nu ben ik dan eindelijk zover dat ik zie waarom ik gezegend ben met zoveel 'mannen' (van alle leeftijden) om me heen. Ik moest LEREN.
Leren om in te zien en te doorzien welk gedrag ik vertoonde, en waarom.
Ze hebben me allemaal vaak tot wanhoop gedreven, en dan met name omdat ze niet luisterden naar wat ik zei. Ze hóórden me niet eens! Maar waaróm dan toch?!

Ik vond dat ik 'er niet mocht zijn' omdat ik aan alle kanten tekortschoot. Dat ik geen recht van bestaan had. En wie niet bestaat, wordt ook niet gehoord.
Mijn vader wilde een zoon en heeft zijn teleurstelling bij mijn geboorte duidelijk laten merken. Mijn stiefvader kon er niet tegen dat ik intelligenter was dan hij. Ik had vriendjes die zich óf als een bullebak gedroegen (omdat ik me opstelde als deurmat kwamen ze ermee weg), óf verzorgd wilden worden. Mijn overtuiging was echt: IK MAG ER NIET ZIJN (als vrouw). Gevolg: een minderwaardigheidscomplex van gigantische afmetingen.

Het heeft me jaren gekost om dit hele plaatje duidelijk te krijgen. Nu ik het dan eindelijk in kaart heb gebracht, blijft de vraag: hoe kom ik er vanaf? Ik wil dit niet langer!
Eerdergenoemde blogs spraken dan van 'processing through the heart' oftewel het verwerken met je hart. Maar hoe doe je zoiets?

Vrede. Liefde en Licht,
Alexa