Het is niet een gevolg van lichamelijke inspanning, al lijkt het deels op spierpijn. Vooral mijn schouders doen zeer, de spieren aan de boven-voorzijde van mijn borst, en mijn bovenarmen, de biceps. Alsof je met verhuisdozen aan het slepen bent geweest.
Nu heb ik deze zelfde paar dagen last gehad van een virus - overgeven, moe tot in mijn botten, hoofdpijn - en heb meer geslapen overdag dan ik in jaren heb gedaan. Maar telkens wanneer ik vroeg: Wat is er aan de hand? kreeg ik als antwoord: Rust maar uit, je hebt het nodig. En ondertussen werd mijn huis een steeds grotere puinhoop...
Vanmorgen kwam mijn vriendin me opzoeken, en ik was heel blij haar te zien. We zijn elkaars 'spirituele klankbord'; we gooien een balletje op, een idee waarmee we spelen, of een probleem waar we niet helemaal uit komen - en de ander zegt dan meestal iets waardoor de zaken opeens duidelijk(er) worden, of dat we die in een ander licht bekijken.
Al pratend over dagelijkse dingen kwamen we erachter dat zij ook dat gevoel te heeft van geketend zijn, van vooruit willen maar teruggehouden worden. Zegt ze opeens: "Maar als je een stapje terugdoet, kun je ze zó losmaken."
.jpg)
Ga maar na: wanneer de lijn waarmee je vastzit onder spanning staat doordat je vooruit wilt maar dat wat je meetrekt niet jouw tempo heeft, hoef je alleen maar een stapje terug te doen om de spanning op te heffen.
Misschien moet je eens goed kijken naar dat wat je mee wilt trekken; wat (of wie) is het? En dan jezelf de vraag stellen: is dat wel zo nodig? In hoeverre ben ik daarvoor verantwoordelijk? Wil ik te snel? Of is het misschien tijd om het los te laten en de zaak zich in zijn eigen tempo te laten ontwikkelen?
Wanneer je jezelf deze vragen stelt met een oprecht hart en een liefdevolle intentie, zul je antwoord krijgen en zeker weten wat voor jou de juiste aanpak is. Of misschien hoef je alleen maar te ZIJN in plaats van iets te DOEN...
Alexa
Geen opmerkingen:
Een reactie posten