Zal wel. Voorlopig weet ik niet waar ik het zoeken moet, want mijn hele leven lijkt wel op losse schroeven te staan. Baan op de tocht, relatie niet lekker, kwakkelen met gezondheid - noem maar op. Niets lijkt meer te zijn zoals het hoort, inclusief het weer...
Juist. En dat is nu net waar het om draait. 'Zoals het hoort' heeft afgedaan, is passé. De dagelijkse dingen zijn anders; wat normaal was, is niet langer normaal.
Maar is dat wel zo? Verandert echt alles, onze omgeving, de zaken die we als gewoon beschouwen... Of zijn het misschien de mensen om ons heen die veranderen? Veranderen we ZELF misschien?
Hmmmm, eens even laten bezinken. Mmm, ja, daar kon wel eens wat inzitten. De dingen, de materiële zaken, zijn niet veranderd. Ik denk alleen wel een beetje anders over die dingen. Wat eerder zo ontzettend belangrijk was, heeft veel aan belangrijkheid ingeboet. En die baan... eigenlijk heb ik me nooit kunnen vinden in de manier van denken en handeldrijven die het bedrijf voorstaat. Zoals ze hun medewerkers behandelen, of hun klanten... nee, het voelt eigenlijk niet lekker om er te blijven werken. Maar wat dan? Er moet toch brood op de plank komen. En die relatie? Tja... zijn we op elkaar uitgekeken, of willen we toch samen verder? Zijn we bereid om er allebei iets voor te doen? Of is het misschien beter om er een punt achter te zetten? Maar de kinderen dan... En die vriendschap? Is die het nog wel waard om tijd en energie in te steken? En ga zo maar door...
Er zijn een heleboel dingen om over na te denken. Wat nu, in deze periode, echter het allerbelangrijkst is, is hoe we VOELEN over de zaken - relaties, werk, enz. Het tijdperk van denken is voorbij, het gaat er nu alleen nog maar om hoe we ons VOELEN binnen situaties en relaties. Wanneer het goed voelt, een goed gevoel geeft, dan weten we dat het goed zit.
Mijn eigen gouden regel is: BIJ TWIJFEL NIET DOEN. Ook ik ben door schade en schande wijs geworden, en heb op een gegeven moment gezegd: 'Mijn gevoel heeft me nog nooit bedrogen, ik weet dat ik erop kan blindvaren. Vanaf nu doe ik dat dan ook.'
Het komt wel eens voor dat ik zo gewend ben om iets op een bepaalde manier te doen of te regelen, dat ik niet luister naar dat stemmetje van mijn gevoel. Druiloor... Achteraf weet ik dan ook altijd waar het is misgegaan. Ook kwam het wel voor dat ik toch deed wat mijn hoofd zei, om halverwege te moeten toegeven dat ik het fout had en dat mijn gevoel gelijk had. Gelukkig is dan dat stemmetje altijd weer zo vriendelijk om me te helpen bij het opruimen van de puinhoop en de juiste oplossing voor het probleem alsnog aan te dragen.
Ik omschrijf het wel eens als volgt: ik stel me voor dat ik een luikje heb bovenop mijn hoofd en dat daar een stekker uitkomt aan een heeeeeele lange kabel. Die stekker prik ik dan in het collectieve bewustzijn dat de hele aarde omspant. Voor mij houdt dat in dat er geen grenzen zijn aan de mogelijkheden, evenmin als tijd, dat alles reeds bekend is en zich aan mij openbaart als ik daarom vraag. Zodra ik dan antwoorden heb gekregen, ga ik doen wat er gedaan moet worden, en redden wat er nog te redden valt. Daarom weet ik ook dat ik altijd veilig ben, mijn kinderen veilig zijn en mijn man voor zichzelf en de kinderen kan zorgen wanneer ik er eens een paar dagen tussenuit ben.
Al met al komt het neer op vertrouwen. Vertrouwen op jeZelf, je gevoel, en de wetenschap dat je wanneer je dat vraagt altijd geleid wordt - of dat nu door je onderbewustzijn is of god of welke naam je er ook aan wenst te geven. Het geeft me telkens weer een gevoel van rust, van VREDE, dat niet te omschrijven is. Angst is iets dat tot het verleden behoort. En vrij zijn van angst... wie wil dat nou niet?!
Vrede, Liefde en Licht,
Alexa
Geen opmerkingen:
Een reactie posten